Obecnie, według definicji, bulimia jest zaburzeniem odżywiania charakteryzującym się napadami obżarstwa, niepohamowanego głodu podczas którego chora zjada łapczywie ogromne ilości pokarmów. Osoby chorujące na bulimię panicznie boją się przytyć. Jedzenie utożsamiając z wrogiem lub z ogromną przyjemnością, na którą nie mogą sobie pozwolić dlatego też po takim przejedzeniu często dochodzi u nich do napadu strachu, że przejedzenie spowoduje przyrost wagi. Konsekwencją tej obawy są próby sprowokowania wymiotów w celu usunięcia nadmiaru spożytego pokarmu.
Istnieje co najmniej 6 czynników określonych genetycznie związanych z występowaniem zaburzeń odżywiania, z czego 4 dotyczą bulimii i są to: wskaźnik BMI, nadmierne przywiązywanie wagi do popełnianych błędów, wiek pojawienia się pierwszej miesiączki u dziewcząt, obsesje związane z jedzeniem. Niektóre badania pokazują też że za biologiczne przyczyny zachorowań na bulimie należy uważać zaburzenia hormonalne takie jak: przewlekle podniesiony poziom hormonów stresu, zaburzenia funkcji neuroprzekaźników: serotoniny, norepinefryny i dopaminy oraz zaburzenia poziomu greliny, hormonu odpowiedzialnego m.in. za odczuwanie głodu i szybkość metabolizmu.
Oprócz czynników biologicznych istnieją także czynniki psychologiczne wymienia się tutaj: niską samoocenę, poczucie beznadziejności, paniczny lęk przed przytyciem, problemy z kontrolowaniem zachowań impulsywnych, niestabilność emocjonalną, nieumiejętność wyrażania gniewu, w rodzinach chorych na bulimię często obserwuje się konfliktowość, tendencję do nieprzewidywalnych zachowań.
Innymi psychologicznymi przyczynami zachorowań na bulimię są: brak poczucia bezpieczeństwa w dzieciństwie, zachowania rodziców – badania pokazują, że około 40% odchudzających się dziewcząt w wieku 9-10 lat, robi to za namową matek, zaburzenia emocjonalne i uzależnienia w najbliższej rodzinie, wykorzystywanie na tle seksualnym- odsetek kobiet z takim epizodem wśród bulimiczek jest o 35% większy niż w przypadku kobiet zdrowych. Naukowcy odkryli również, że osoby chore na bulimie nie miały właściwych wzorców odżywiania się i często też pojawiała się u nich sztywność emocjonalna podczas sytuacji stresogennych. Jedzenie dużych ilości pokarmu stało się więc jednym z wyuczonych sposobów na trudne sytuacje.
Bulimia może być także skutkiem zawodów miłosnych.
Ważny jest również czynnik społeczny. Kulturowa presja wywierana na kobiety dotycząca odchudzania się i stosowania diety, silna koncentracja na własnym wyglądzie i społeczne oczekiwanie atrakcyjności.
Objawy bulimii nie są tak jednoznaczne jak anoreksji, bowiem w tej chorobie nie dochodzi do tak drastycznego spadku wagi ciała jak u chorych z anoreksją, to ograniczanie jedzenia, chaos związany z rytmem posiłków w ciągu dnia nieodmiennie wywołuje narastające uczucie głodu. Pacjentki próbują w jakiś sposób desperacko oszukiwać głód podejmując rozliczne działania odwracające uwagę lub używając czegoś, co mogłoby przejściowo wypełnić żołądek (np. wypijanie większej ilości płynów).
Wszystkie te zabiegi okazują się prędzej czy później nieskuteczne i w efekcie długich okresów głodzenia u pacjentek pojawiają się napady objadania się. Są to stany, w których osoba traci kontrolę nad swoim jedzeniem i jednorazowo zjada nieraz ogromne ilości jedzenia, których wartość kaloryczna może sięgać nawet 30 tys. kcal. Powtarzające się napady objadania się w istotny sposób wpływają na zwiększenie wagi ciała, przez co chore z bulimią pomimo ponawianych prób odchudzania się utrzymują wagę na poziomie prawidłowym lub zbliżonym do prawidłowego. Z czasem obawa przed przytyciem zwiększa się, pojawia się także poczucie winy, które jest chwilowo łagodzone kolejnym napadem. I tak koło się zamyka.
Zmianami, które mogą zasugerować występowanie bulimii mogą być przebarwienia i uszkodzenia szkliwa zębowego oraz stany zapalne dziąseł jako efekt działania kwasu solnego z żołądka podczas wymiotów.
Autor: dorota4513
Źródło: Gawęcki Jan